انتظار امري است نفساني كه آمادگي براي آنچه كه انتظارش را مي كشيم از آن بر مي آيد و ضد آن يأس و نا اميدي است ، پس هر قدر كه انتظار شديدتر باشد آمادگي و مهيا شدن قويتر خواهد بود ؛ نمي بيني اگر مسافري داشته باشي كه انتظارش مَقدَمش را به سر مي بري هر چه هنگام آمدنش نزديك تر شود مهيا شدنت فزوني مي يابد ، بلكه احياناً خوابت به بيداري مبدّل مي گردد چون انتظارت شديد است . همانطور كه مراتب انتظار از اين جهت متفاوت است از جهت محبت نسبت به كسي كه در انتظارش هستي نيز مراتي متفاوتي دارد و هرچه دوستي بيشتر باشد مهيا شدنت براي محبوب زياد تر مي شود و فراقش دردناك تر مي گردد .

بنابراين مؤمني كه انتظار آمدن مولايش مي باشد هر قدر كه انتظارش شديد تر است ، تلاشش در آمادگي براي آن به وسيله پرهيز از گناه و كوشش در راه تهذيب نفس و پاكيزه كردن درون از صفات نكوهيده و به دست آوردن خويهاي پسنديده بيشتر مي گردد ، تا به فيض ديدار مولاي خويش و مشاهده جمال انورش در زمان غيبتش رستگار شود ، همچنانكه براي بسياري از نيكان اتفاق افتاده است .

امام صادق عليه السلام مي فرمايد : هر آن كس كه خواسته باشد از ياران قائم عجل ا... شود بايد كه منتظر باشد و در حال انتظار به پرهيزكاري و خويهاي پسنديده عمل نمايد ، كه هرگاه بميرد و قائم پس از مُردنش بپاخيزد پاداش او همچون كسي خواهد بود كه دوران حكومت آن حضرت را درك كرده باشد ... 

 ( كتاب مكيال الكمارم )